Ο μύθος του Αλέξανδρου
Αμέσως μετά τον θάνατό του έγινε μυθικό πρόσωπο στη λαϊκή παράδοση και την έντεχνη παραγωγή, ακολουθώντας διαφορετικά πρότυπα σε κάθε λαό, έως και τη σημερινή εποχή. Ιδιαίτερα το έργο του Ψευδοκαλλισθένη, Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου είχε σημαντική επίδραση στην περιγραφή του Αλεξάνδρου από τις μεταγενέστερες παραδόσεις, από την περσική έως τη μεσαιωνική ευρωπαϊκή και τη νεότερη ελληνική παράδοση.
Στην Αίγυπτο, αναφερόταν ως γιος του Νεκτανεβώ Β΄, τελευταίου φαραώ πριν την περσική κατάκτηση. Η νίκη του επί του Δαρείου παρουσιάζεται ως σωτηρία της Αιγύπτου, αποδεικνύοντας έτσι πως η χώρα εξουσιαζόταν και πάλι από Αιγύπτιο βασιλιά. Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, όταν ο Αλέξανδρος μπήκε στην Ιερουσαλήμ, του έδειξαν το Βιβλίο του Δανιήλ, της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο αναφέρει πως κάποιος ισχυρός Έλληνας βασιλιάς θα κατέλυε την Περσική Αυτοκρατορία, και πως χάρις σε αυτό ο Αλέξανδρος δεν πείραξε την πόλη. Η συριακή μετάφραση του Μυθιστορήματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου παρουσιάζει τον Αλέξανδρο ως τον ιδεώδη Χριστιανό κοσμοκατακτητή ο οποίος «προσευχόταν στον ένα και μοναδικό Θεό».
Στην προϊσλαμική ζωροαστρική περσική κουλτούρα της σασσανιδικής περιόδου, ο Αλέξανδρος αναφέρεται με το επίθετο «gujastak» (καταραμένος), και κατηγορείται για την καταστροφή ναών και το κάψιμο των ιερών κειμένων του Ζωροαστρισμού. Αντιθέτως, στη (σουνιτική) ισλαμική Περσία, αναδύεται μια πιο θετική εικόνα του, υπό την επίδραση του Μυθιστορήματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Πέρσης εθνικός ποιητής Φερντουσί παρουσιάζει, στο έπος Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλέων), τον Αλέξανδρο ως νόμιμο βασιλιά της Περσίας, μυθική μορφή που έφτασε στα πέρατα του κόσμου αναζητώντας την «Πηγή της νεότητας». Μεταγενέστεροι Πέρσες συγγραφείς τον συνέδεσαν με τη φιλοσοφία, παρουσιάζοντάς τον να αναζητά την αθανασία, σε συμπόσιο με τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Στην αραβοπερσική παράδοση, ο Αλέξανδρος ονομάζεται Σικαντέρ, στα περσικά, και Ισκαντάρ στα αραβικά. Ορισμένοι ακαδημαϊκοί θεωρούν, λόγω των αντίστοιχων αναφορών στο Μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πως ο «Δίκερως» (Dhul-Qarnayn), που αναφέρεται στο Κοράνι, είναι ο Αλέξανδρος.Κατά την παράδοση αυτή, ο Αλέξανδρος είναι ηρωική μορφή η οποία έχτισε τείχος προκειμένου να υπερασπιστεί τον κόσμο από τους λαούς Γωγ και Μαγώγ. Έπειτα ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο, σε αναζήτηση του «Νερού της ζωής και της αθανασίας» και στο τέλος έγινε προφήτης.
Στις γλώσσες Χίντι και Ουρντού, το όνομα Σικαντάρ, προερχόμενο από τα περσικά, σημαίνει το ανερχόμενο νέο σε ηλικία ταλέντο. Στη μεσαιωνική Ευρώπη, ο Αλέξανδρος εκτιμόταν ως μέλος των Εννέα Άξιων (Nine Worthies), ομάδας ηρώων των οποίων οι ζωές συμπυκνώνουν τα ιδανικά της ιπποσύνης. Τον 12ο αιώνα ο Αλβέριχος της Μπεζανσόν έγραψε επικά ποιήματα με κεντρικό πρόσωπο τον Αλέξανδρο και ο ιερέας Λάμπρεχτ ένα γερμανικό τραγούδι.
Στους Βυζαντινούς ήταν δημοφιλείς ιστορίες για τον Αλέξανδρο που προέκυψαν από το Μυθιστόρημα του Ψευδοκαλλισθένη. Οι ιστορίες αυτές προσαρμόζονταν στις εκάστοτε περιστάσεις. Για παράδειγμα, ο Αλέξανδρος παρουσιαζόταν ως πρότυπο χριστιανού αυτοκράτορα, ή απόστολος του χριστιανισμού, ενώ στις ιστορίες εισάγονταν και στοιχεία από παραδόσεις της Βίβλου και του Μεσαίωνα, μαζί με αρχαιοελληνικές και άλλες παραδόσεις. Γενικότερα, με βάση τις ποικίλες αναφορές βυζαντινών συγγραφέων, για παράδειγμα μέσα από τα λεγόμενα Κάτοπτρα Ηγεμόνος και εγκωμιαστικούς λόγους, συνάγεται το συμπέρασμα πως ο Αλέξανδρος υπήρξε πρότυπο μίμησης για πολλούς βυζαντινούς αυτοκράτορες ως ενάρετος βασιλιάς, ενώ παράλληλα προβάλλεται ως Έλλην ήρωας και σημείο αναφοράς για την ταυτότητα των Βυζαντινών και μέσα από την παράδοση του Μυθιστορήματος. Το Μυθιστόρημα, ή Διήγησις του Αλεξάνδρου του Μακεδόνος ήταν από τα πιο δημοφιλή κοσμικά αναγνώσματα των Βυζαντινών Ελλήνων. Υπήρξε και σε έμμετρη μορφή, το βυζαντινό πολύστιχο ποίημα (έπος) Βίος Αλεξάνδρου, 6.133 στίχων, με χρονολόγηση στις αρχές του 13ου αιώνα ή το έτος 1388. Χαρακτηριστική είναι η αποτύπωση της μορφής του Αλέξανδρου ως βυζαντινού αυτοκράτορα στις βυζαντινές απεικονίσεις της Ανάληψης του Αλέξανδρου, ορισμένες από τις οποίες, σε μνημειακή μορφή, τοποθετούνταν στον εσωτερικό ή εξωτερικό διάκοσμο βυζαντινών εκκλησιών. Η παράδοση του Μυθιστορήματος συνεχίστηκε και στην Τουρκοκρατία, με πολλές εκδόσεις της πεζής Φυλλάδας του Μεγαλέξανδρου αλλά και της έμμετρης Ριμάδας.
Ο Αλέξανδρος ως αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Παράσταση από τη Μυθιστορία του Αλέξανδρου (κώδικας του Ελληνικού Ινστιτούτου της Βενετίας)
Στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση, ο Αλέξανδρος είναι η περισσότερο διαδομένη μορφή από την αρχαιότητα. Είναι πασίγνωστος ως Μεγαλέξαντρος και είναι επίσης ο μόνος αρχαίος ήρωας που εμφανίζεται στον Καραγκιόζη. Πολύ διαδεδομένη επίσης είναι η παράδοση που παρουσιάζει τη Γοργόνα ως αδερφή του Αλέξανδρου να ρωτά τους ναυτικούς αν «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος» και να δέχεται ως απάντηση μόνο το «ζει και βασιλεύει», αλλιώς βυθίζει το πλοίο. Σε πολλές περιοχές, διάφορα σημάδια του τόπου και ερείπια επιδεικνύονταν σαν να «ήταν του Αλέξανδρου». Σε κρητικό τραγούδι ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται να έχει ενώσει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Μεσόγειο ανοίγοντας τον Βόσπορο. Επίσης τον είχαν φανταστεί και ως άγιο και ασκητή, να έχει ιδρύσει μοναστήρια στην έρημο